Een portie hoop in je noodpakket
Wat gebeurt er als we ‘gekte’ niet opruimen of wegstoppen, maar proberen haar te verstaan? Tijdens ons festival gaat opnieuw een gloednieuwe voorstelling in première, ontstaan in De Verwonderkamer – de jaarlijkse residentie van Vlaams-Nederlands huis voor cultuur en debat deBuren en Explore the North, waarin Vlaamse en Noord-Nederlandse makers elkaar leren kennen en samen nieuw werk maken.
Dit jaar krijgen de deelnemers het boek De laatste dagen van de dorpsgek van Anne Goaitske Breteler als uitgangspunt. De dorpsgek als buitenstaander, spiegel, barometer; iemand die opereert aan (of over) de rand van wat als ‘normaal’ geldt. Schuilt er in het ongerijmde ook iets hoopvols? Van 15 t/m 19 september 2025 gaan nieuwe Vlaamse en Noord-Nederlandse in Leeuwarden aan de slag met deze vragen. De vruchten van de samenwerking worden, volgens goed gebruik, voor het eerst gepresenteerd op ons festival.
Dat dat tot bijzonders leidt, bewees vorig jaar De herontdekking van Ella Wassenaar van Mona Thijs, Zindzi Tillot Owusu, Charlotte Westra en Jaimy Hindriks. Een voorstelling die doorreisde van de Verwonderkamer naar Antwerpen en deze zomer op Oerol staat. En ook het collectief Drie Dagen Fris komt voor uit een vruchtbare residentie in Leeuwarden. Ook dit jaar geldt: De Verwonderkamer stopt een portie hoop en frisse stemmen in je noodpakket!
Taal: Nederlands
Over de makers
Francesca Birlogeanu (2002) studeert geneeskunde en schrijft proza en poëzie. In 2022 deed die mee aan het CBK Poetry Slam en in de zomer van 2023 ging die mee met DeBuren op de Schrijfresidentie naar Parijs. Hun poëzie is te vinden in o.a. Kluger Hans, Deus ex Machina, Het Liegend Konijn, op websites zoals DIG, Hard//Hoofd, op podia zoals Dans Dichter Dans, de Nijmeegse Poëzienacht en het Antwerpen Queer Arts Festival en TILT festival. In haar werk onderzoekt ze graag lichamelijkheid in al haar vormen en tast ze de grillige grenzen af tussen seksualiteit, spiritualiteit, het cognitieve en het sensoriële. Francesca woont in Leuven samen met haar boeken, half-afgewerkte kunstwerken en plantenkinderen.
Ellis Meeusen studeerde eerst vier jaar geneeskunde, voor ze naar de toneelschool ging. Ze is speler, theatermaker, docent en schrijver. Als schrijver publiceerde ze proza in Das Magazin, poëzie in de klimaatdichtbundel Zwemlessen voor later en theater bij De Nieuwe Toneelbibliotheek en ging ze op residentie naar Parijs voor deBuren en met de trein door Europa voor Passa Porta en Europalia. In de voorbije seizoenen tourde ze door Vlaanderen met de eigen voorstellingen Faren, Eerst en Vitrine en de voorstelling (v) van De Nwe Tijd. Bij datzelfde gezelschap schrijft ze ook elke maand mee voor de Maandagavonden, samen met Suzanne Grotenhuis en Freek Vielen. Komend seizoen maakt ze samen met Aline Nuyens en Sander Salden voor het eerst een voorstelling voor jong publiek, confetti.
Hannes Schievink is een Friese illustrator en kunstenaar die zich bezighoudt met het onderzoeken en communiceren van het theatrale, het lichamelijke en het mystieke door tekeningen, tekst, installaties, en performances. Altijd op zoek naar het bombastische en het ware.
Sybren van der Velde (Den Haag, 2001) is een Brits-Nederlandse kunstenaar, die opgroeide in De Rottefalle, een klein dorp in Fryslân. Hij is in 2024 afgestuurd als performer aan de Toneelacademie te Maastricht. Het grootste deel van zijn werk vertrekt vanuit hypernostalgia, een concept dat voortkomt uit een diep sentimenteel verlangen naar een ruimte, plaats of moment, hetzij in het verleden of de toekomst. Hij is ertoe geneigd deze gevoelens in het dagdagelijkse, evenals in zijn artistiek praktijk, te vergroten of zelfs te fetisjeren. Daarbij vraagt hij zich voortdurend af of dergelijke gevoelens strikt persoonsgebonden zijn, hoe rekbaar ze zijn en of het mogelijk is te verlangen naar een ruimte, plaats of tijd die een ieder niet zelf heeft doorleeft. Hypernostalgia ontkent of erkent de grotendeels taalkundige beperkingen die met nostalgie gepaard gaan niet, maar speelt met een breder scala aan gevoelens. Sybren poogt deze gevoelens te kanaliseren tot landschappen, to cushion the homesick and the ones lost in time.
