Klein verzet. Hoop. Lone wolfs.
De Iraanse vrouw die op een auto klom en met haar hijab zwaaide. Rosa Parks die voorin de bus ging zitten. De man in China die met een plastic tasje voor vier tanks bleef staan. Emma Sulkowicz die het matras waarop ze verkracht werd over de campus van Columbia University meedroeg. Colin Kaepernick die door één knie ging tijdens het volkslied en nooit meer werd getekend. Mensen die in hun eentje een systeem deden wankelen.
Sinead O’Connor was er ook zo een. Verguisd om haar uitgesproken meningen, weggehoond door de industrie, haar carrière beschadigd door negatieve media-aandacht. Toen ze op SNL een foto van de paus verscheurde tijdens het zingen van War, werd ze weggezet als gek. Maar haar daad was een aanklacht, een statement, een risico dat ze bewust nam. Net als de protesten van minder bekende lone wolfs was het een moment dat groter werd dan haarzelf.
Deze avond is voor hen. Dichters, schrijvers en spoken word-artiesten brengen verhalen over hoe iets kleins het vuur brandend houdt. Over lone wolfs die hoop bieden. Thorn de Vries, Mees van Rijswijk, Alma Mathijsen, Damaris, Smita James en Maurits de Bruijn staan op het podium. Alleen, maar nooit zonder publiek.
‘De moeite loont, want de moeite loont altijd.’
– Virginia Woolf, laatste zin van ‘Een eigen Kamer’.