Alles rammelt, piept en kraakt: maar als je je oren spitst, zijn de liedjes van Max Hell toch eigenlijk best aardig om naar te luisteren. Om die liedjes draait het bij Hell, simpele, compacte popliedjes, die met een aangenaam gruizig randje opgevoerd worden. Door 3voor12 gekroond als ‘indie-underdog’, doet de ontregelende eerlijkheid van de Amsterdamse muzikant inderdaad wat denken aan het vuige werk van Velvet Underground en de jammerlijke kreten van de wijlen Daniel Johnston. Op EP Who the Hell Is Max Hell?!’ (maart 2024) maakt het eerdere lo-fi geluid van Hell plaats voor wat meer opgeruimde liedjes, maar de eigenheid blijft.