Lyts ferset. Hoop. Lone wolfs.
De Iraanske frou dy’t op in auto klom en mei har hijab swaaide. Rosa Parks dy’t foar yn de bus sitten bleau. De man yn Sina mei in plestik taske foar fjouwer tanks. Emma Sulkowicz dy’t it matras dêr’t se op ferkrêfte wie, mei har meitôge oer de campus fan Columbia University. Colin Kaepernick dy’t troch de knibbels gie by it folksliet en nea wer tekene waard. Minsken dy’t yn har ientsje in systeem oan it wankeljen brochten.
Sinead O’Connor wie der ek sa ien. Ferachte om har útsprutsen miening, fergetten troch de yndustry, har karriêre skeind troch negatyve publisiteit. Doe’t se by SNL in foto fan de paus stikken makke ûnder it sjongen fan War, waard se ôfset as gek. Mar har hanneling wie in beskuldiging, in útsprutsen stânpunt, in risiko dat se bewust naam. Lykas de protesten fan minder bekende lone wolfs wie it in momint dat grutter waard as harsels.
Dizze jûn is foar harren. Dichters, skriuwers en spoken word-artysten bringe ferhalen oer hoe’t elts lyts it fjoer brâne kin. Oer lone wolfs dy’t hoop bringe. Thorn de Vries, Mees van Rijswijk, Alma Mathijsen, Damaris, Smita James en Maurits de Bruijn steane op it poadium. Allinnich – mar nea sûnder publyk.
Taal: Nederlands
‘It is de muoite wurdich, want de muoite is it altyd wurdich.’
– Virginia Woolf, lêste sin fan ‘Een eigen Kamer’.
Over de makers
Maurits de Bruijn (1984) is de skriuwer fan trije romans en in non-fiksjeboek, Ook mijn Holocaust, wêryn’t er ûndersiket hoe’t it oarlochferline fan syn mem yngrypt yn syn eigen libben. Ein april ferskynde syn meast resinte roman Man maakt stuk, dy’t tige posityf ûntfongen waard, ûnder oare yn NRC (“seldsum waard heteronormativiteit sa skerpsinnich en konfrontearjend ôfset”), de Volkskrant (“in slimme roman oer identiteitspolityk dy’t it foarsisbere ûntwykt”) en De Groene Amsterdammer (“de auteur kombinearret syn essayistyske each mei humor dy’t altiten in skraabjend rântsje hat”). Man maakt stuk stie op de longlist fan de Boekenbon Literatuerpriis 2024.
Smita James (Nijkerk, 1983) is in Surinaamsk-Nederlânske skriuwer, dichter en performancekeunstner. Sûnt 2002 bringt se har teksten op ’e planken by renommearre literêre poadia lykas Re:definition, Cinnamon Wednesdays, Woorden Worden Zinnen, SLAA Perdu, Read My World en Poetry International. Dêrmei heart se by de yncrowd fan de – eartiids underground – spoken word-sêne dy’t Nederlân tsjintwurdich ryk is. Yn 2019 levere se in bydrage oan Hardop (Atlas, 2019), it spoken word-boek by útstek. Har wurk rjochtet him op tema’s lykas identiteit, metafisyka en de Afro- en Indo-Karibyske diaspora yn ús sosjale domein. Hoewol’t har skriuwen op papier begjint, einigje har teksten dêr net altyd. Se wurket graach ynterdissiplinêr en fynt it wichtich om gear te wurkjen mei oare makkers.
Mees van Rijswijk (1999) is in poadiumdichter, teatermakker en sêft-aktivist út Ljouwert. Mees leaut yn de keunst fan de ienfâld en kiest harren wurden dêrom tige bewust: alles dat mear as fiif wurdlidden hat, falt ôf. Hen is fassinearre troch stof op fotolistsjes, keunst yn cappuccinoskuim en goochelaars. Yn 2023 wûn Mees de Spoken Award yn de kategory Storytelling, en tegearre mei de oare winners giene hen op teatertoer troch hiel Nederlân.
Alma Mathijsen (1984) skreau fiif romans, in novelle en in ferhalebondel. Yn 2011 ferskynde har debútroman Alles is Carmen, folge troch De grote goede dingen (2014). Yn 2017 kaam Vergeet de meisjes út, dat tige wurdearre waard en op de shortlist fan de BNG Bank Literatuerpriis telâne kaam. Har nijste roman Onderland (2024) lit in lân sjen dat him allinnich iepenbieret oan minsken dy’t witte wat seksueel geweld is. Hjir libje ûndieren út it ferline gear mei harren proai. Nachtmearren swalkje frij troch dit frjemde ryk dêr’t neat geheim bliuwe kin.
Damaris is in teatrale sjongeres dy’t sawol skreaune as ymprovisearre poëzy bringt. Se lit wurden sweve en elkoar efterneisitje, en nimt dy mei yn de stream fan har tinzen dy’t ôfdrifte en weromkomme.
Thorn de Vries begûn harren karriêre yn 2020 en makke de oerstap fan drag king en fideomakker nei aktearjen. Se wiene earst te sjen as Lesley yn de jongereinsearje SpangaS de Campus en spilen dêrnei in haadrol yn de Netflix-film Anne+, folge troch de rol fan Nico yn Flikken Maastricht. Njonken harren wurk foar de kamera debutearren Thorn ek derachter: se skreaune en regissearren de koarte film Kutyuppen, dy’t yn 2024 yn premjêre gie op it Nederlands Film Festival. Yn datselde jier wiene se ek te sjen yn de searje Onopgelost, mei Georgina Verbaan. Yn 2025 ferskynde harren earste boek: Schillen.